Tijdens mijn ochtendwandeling viel het me op hoe stil het hier is. Waar is iedereen? Ik kwam op de hele weg geen kat tegen, of liever : geen hond. Moeten de vierpoters hun behoeften niet meer doen? Het buurtverkeer bleef stil, als op een zondagmorgen. Enkel de vogels fluiten alsof er niets aan de hand is. In de verte het gezoem van de Brusselse ring…oef, ik ben dan toch niet alleen op de wereld.
De stilte buiten nodigt uit om naar binnen te keren.
Mijn hart gaat uit naar al wie ziek is, door C-griep of door andere erge dingen. Naar al wie zich alleen voelt, thuis of in het ziekenhuis of in een home.
Mijn hart gaat ook uit naar al wie zijn trouwfeest moest uitstellen. Liefde in tijden van… Wie herinnert zich nog het verhaal van Marquez, over verloren en teruggevonden liefde en de fundamentele eenzaamheid van de mens. Intens, zoals al zijn verhalen.
Mijn hart gaat uit naar al wie geen afscheidsplechtigheid kan houden, voor een dierbare overledene. Zoals wij met Jan. “Jeanke, uitstel is geen afstel. We doen nog een barbecue voor u in de zomer en we zullen u nooit vergeten.” Het plan was om samen oud te worden, maar helaas…
Mijn dankbaarheid gaat uit naar al wie solidair is en extra voor elkaar zorgt. Dank aan de buren van mijn moeder die haar zijn gaan vragen of ze boodschappen voor haar kunnen doen. En al die mensen die in de zorg werken en niet alleen extra shifts draaien maar ook zichzelf blootstellen aan het verhoogd risico om besmet te geraken, ondanks alle voorzorgen.
Wie kan zet zichzelf in quarantaine. Dit hebben we nog nooit meegemaakt. We zijn bezorgd, we zijn bang voor onze dierbaren, bang voor de financiële gevolgen van deze crisis. Maar het gedwongen stil vallen en thuis blijven geeft ook een zekere rust. De stilte buiten nodigt uit om naar binnen te keren, letterlijk en figuurlijk.
Sommige jongeren blijven feesten. Op die leeftijd heeft dat beetje risico nog wel iets… en denk je nog dat je onsterfelijk bent. Zelfs sommige 50+ mannen denken dat trouwens nog steeds 12. Hebben we niet allemaal zotte dingen gedaan toen we jong waren. Het verschil is dat je nu niet alleen een risico neemt voor jezelf, maar vooral een risico voor je omgeving.
We moeten met die feestvierders praten! Guys, where’s the fun als je weet dat je de gezondheid en de financiële situatie van je familie en je vrienden in het gedrang brengt? Egoïsme versus altruïsme… Nu is het een goed moment om die balans op te maken en te kiezen vanuit waarden (lange termijn) en niet vanuit genotzucht (korte termijn). Zoals we de rouwplechtigheden en de trouwfeesten moeten uitstellen, zo kunnen die parties toch ook uitgeteld worden. Uitstel is geen afstel.
Reflectie in tijden van… wie weet welke inspiratie ontstaat hierdoor. Wie weet welke boeken worden er geschreven, welke loopbaanbeslissingen worden er genomen, welke baby’tjes worden er binnen 9 maanden geboren.
De stilte buiten nodigt uit om naar binnen te keren.